دررفتگی کتف، یکی از شایع‌ترین آسیب‌های مفصلی در اندام فوقانی است که می‌تواند کیفیت زندگی فرد را به شدت تحت تأثیر قرار دهد. این عارضه، به‌ویژه در میان افراد جوان و فعال، ورزشکاران و کسانی که فعالیت‌های فیزیکی سنگین دارند، بیشتر دیده می‌شود. آگاهی از علائم، نحوه تشخیص و روش‌های درمان دررفتگی کتف، نقش مهمی در بهبود و پیشگیری از عوارض ثانویه ایفا می‌کند.
در این مقاله، به بررسی جامع دررفتگی کتف، علائم و نشانه‌های آن، روش‌های تشخیصی، درمان‌های غیرجراحی و جراحی، مراقبت‌های پس از درمان و همچنین پاسخ به پرسش‌های رایج در این زمینه خواهیم پرداخت.
آناتومی کتف
برای درک بهتر دررفتگی کتف، ابتدا باید با ساختار و عملکرد این مفصل آشنا شویم. مفصل شانه (کتف) یکی از پیچیده‌ترین و متحرک‌ترین مفاصل بدن انسان است. این مفصل از سه استخوان اصلی تشکیل شده است:
- استخوان بازو (هومروس)
- کتف (اسکاپولا)
- ترقوه (کلاویکولا)
مفصل شانه یک مفصل گوی و کاسه‌ای (Ball and Socket) است. سر استخوان بازو (گوی) در حفره کم‌عمقی به نام «حفره گلنوئید» روی استخوان کتف (کاسه) قرار دارد. این مفصل توسط مجموعه‌ای از رباط‌ها، تاندون‌ها و عضلات حمایت و تثبیت می‌شود.
همین دامنه حرکتی وسیع، نقطه قوت و در عین حال نقطه ضعف شانه است؛ چراکه این ویژگی، آن را مستعد دررفتگی و آسیب می‌کند.
دررفتگی کتف چیست؟
دررفتگی کتف (Shoulder Dislocation) زمانی رخ می‌دهد که سر استخوان بازو از حفره گلنوئید خارج می‌شود. این عارضه معمولاً در نتیجه ضربه شدید، زمین خوردن، تصادف یا حرکات ناگهانی و غیرطبیعی ایجاد می‌شود. دررفتگی کتف به سه نوع اصلی تقسیم می‌شود:
دررفتگی قدامی (Anterior Dislocation)
شایع‌ترین نوع دررفتگی. در این حالت، سر استخوان بازو به سمت جلو و پایین از حفره گلنوئید خارج می‌شود. بیش از ۹۵٪ موارد را شامل می‌شود.
دررفتگی خلفی (Posterior Dislocation)
کمتر شایع است و معمولاً در اثر ضربه شدید از جلو یا تشنجات عضلانی رخ می‌دهد.
دررفتگی پایین (Inferior Dislocation)
نادر است و معمولاً با آسیب‌های شدید همراه است.
علائم و نشانه‌های دررفتگی کتف
دررفتگی کتف معمولاً با مجموعه‌ای از علائم و نشانه‌های مشخص همراه است. آگاهی از این علائم کمک می‌کند تا فرد بتواند به موقع به پزشک مراجعه کند و از عوارض بعدی پیشگیری نماید.
علائم شایع
- درد شدید و ناگهانی: بلافاصله پس از آسیب، درد شدیدی در ناحیه شانه احساس می‌شود.
- تغییر شکل ظاهری شانه: شانه آسیب‌دیده حالت طبیعی خود را از دست می‌دهد و ممکن است به صورت صاف یا فرو رفته دیده شود.
- کاهش دامنه حرکتی: فرد قادر به حرکت دادن شانه یا بازوی خود نیست یا با درد شدید مواجه می‌شود.
- تورم و کبودی: ممکن است در اطراف شانه تورم و کبودی ظاهر شود.
- حس گزگز یا بی‌حسی: به دلیل آسیب به اعصاب اطراف مفصل، بی‌حسی، گزگز یا ضعف عضلانی در بازو و دست رخ می‌دهد.
علائم هشداردهنده
در برخی موارد، علائم زیر می‌توانند نشانه آسیب جدی‌تر باشند و نیاز به مراقبت پزشکی فوری دارند:
- درد شدید و غیرقابل تحمل
- خونریزی یا تغییر رنگ شدید پوست
- ناتوانی کامل در حرکت دادن بازو
- تغییر شکل واضح و بدشکلی شانه
علل و عوامل خطر
علل شایع
- ضربه مستقیم: مانند تصادف، افتادن روی دست باز، یا ضربه در حین ورزش.
- حرکات ناگهانی و شدید: پرتاب اجسام سنگین، بلند کردن وزنه یا حرکت ناگهانی بازو.
- ضعف یا شلی رباط‌ها و عضلات: برخی افراد به‌طور ژنتیکی رباط‌های شل‌تری دارند که باعث افزایش خطر دررفتگی می‌شود.
عوامل خطر
- ورزشکاران رشته‌های پرتحرک (فوتبال، بسکتبال، والیبال، کشتی، ژیمناستیک و…)
- سابقه آسیب یا دررفتگی قبلی
- شرایط پزشکی خاص (مانند تشنج یا بیماری‌های بافت همبند)
- سن جوان (به دلیل تحرک بالاتر و قدرت عضلانی بیشتر)
روش‌های تشخیص دررفتگی کتف
معاینه بالینی
پزشک ابتدا با گرفتن شرح حال دقیق، وضعیت عمومی بیمار، نحوه وقوع آسیب و علائم را بررسی می‌کند. سپس با معاینه فیزیکی، به دنبال تغییر شکل، تورم، حساسیت به لمس، دامنه حرکتی و علائم عصبی می‌گردد.
تصویربرداری پزشکی
برای تأیید تشخیص و بررسی وجود آسیب‌های همراه (مانند شکستگی یا آسیب به رباط‌ها) معمولاً از روش‌های زیر استفاده می‌شود:
- رادیوگرافی (X-ray): جهت بررسی محل قرارگیری استخوان‌ها و رد شکستگی.
- MRI (تصویربرداری تشدید مغناطیسی): برای ارزیابی آسیب به بافت‌های نرم مانند رباط‌ها، تاندون‌ها و غضروف.
- سی‌تی اسکن: در موارد خاص برای بررسی جزئیات بیشتر استخوانی.
درمان دررفتگی کتف
درمان دررفتگی کتف به نوع، شدت آسیب، سن بیمار و وجود آسیب‌های همراه بستگی دارد. به‌طور کلی، درمان به دو دسته غیرجراحی و جراحی تقسیم می‌شود.
درمان غیرجراحی
۱. جااندازی بسته (Closed Reduction)
اولین و مهم‌ترین اقدام، بازگرداندن سر استخوان بازو به محل اصلی خود است که معمولاً توسط پزشک و با استفاده از تکنیک‌های خاص انجام می‌شود. این کار باید با دقت و پس از تزریق داروی مسکن یا بی‌حسی انجام گیرد تا از آسیب بیشتر به بافت‌های اطراف جلوگیری شود.
۲. بی‌حرکت‌سازی (Immobilization)
پس از جااندازی، بازو و شانه به مدت ۲ تا ۶ هفته با استفاده از آویز (اسلینگ) یا بانداژ بی‌حرکت می‌شود تا بافت‌های آسیب‌دیده بهبود یابند.
۳. دارو درمانی
برای کنترل درد و التهاب، داروهای مسکن (مانند استامینوفن یا بروفن) و در صورت نیاز داروهای ضدالتهاب تجویز می‌شود.
۴. فیزیوتراپی و توانبخشی
پس از کاهش درد و تورم، برنامه‌های فیزیوتراپی برای بازیابی دامنه حرکتی، تقویت عضلات شانه و پیشگیری از دررفتگی مجدد آغاز می‌شود. تمرینات کششی، تقویتی و تعادلی زیر نظر فیزیوتراپیست انجام می‌شود.
درمان جراحی
در برخی موارد، به ویژه در صورت آسیب شدید به رباط‌ها، شکستگی همراه، یا تکرار مکرر دررفتگی (دررفتگی مزمن)، جراحی توصیه می‌شود. هدف جراحی، ترمیم ساختارهای آسیب‌دیده و افزایش پایداری مفصل شانه است.
انواع جراحی
- ترمیم رباط‌ها و کپسول مفصلی
- بازسازی لابروم (حاشیه غضروفی گلنوئید)
- جراحی آرتروسکوپی (کم‌تهاجمی) یا باز
پس از جراحی، دوره توانبخشی و فیزیوتراپی اهمیت زیادی دارد تا بازگشت عملکرد طبیعی مفصل تضمین شود.
بیشتر بخوانید: طول درمان در رفتگی کتف
مراقبت‌های بعد از درمان
توصیه‌های عمومی
- استراحت کافی: در هفته‌های ابتدایی باید از فعالیت‌های سنگین و حرکات ناگهانی شانه خودداری شود.
- استفاده از اسلینگ یا بانداژ: طبق توصیه پزشک، تا زمان لازم باید از اسلینگ استفاده شود.
- یخ‌درمانی: برای کاهش تورم و درد، می‌توان از کمپرس سرد استفاده کرد.
- داروهای تجویزی: داروها را طبق دستور پزشک مصرف کنید.
- شروع تدریجی فیزیوتراپی: پس از کاهش درد، با دستور پزشک فیزیوتراپی را آغاز کنید.
هشدارها
- در صورت بروز علائم غیرعادی (مانند درد شدید، تب، قرمزی، بی‌حسی یا ضعف ناگهانی)، فوراً به پزشک مراجعه کنید.
- از بازگشت زودهنگام به ورزش یا فعالیت‌های سنگین خودداری کنید.
عوارض احتمالی دررفتگی کتف
درصورت عدم درمان مناسب یا مراقبت ناکافی، عوارض زیر ممکن است بروز کند:
- دررفتگی مکرر (شانه ناپایدار): شایع‌ترین عارضه، به‌ویژه در افراد جوان و ورزشکار.
- آسیب به اعصاب یا عروق: می‌تواند منجر به بی‌حسی، ضعف یا حتی اختلال گردش خون شود.
- آرتروز شانه: در بلندمدت، به دلیل آسیب به غضروف مفصلی.
- آسیب به تاندون‌های عضله روتاتور کاف یا لابروم: که موجب درد و محدودیت حرکتی می‌شود.
پیشگیری از دررفتگی کتف
اگرچه همه موارد دررفتگی قابل پیشگیری نیستند، اما با رعایت نکات زیر می‌توان خطر آن را کاهش داد:
- تقویت عضلات اطراف شانه: تمرینات منظم کششی و قدرتی برای عضلات شانه و پشتی.
- گرم کردن مناسب قبل از ورزش: انجام حرکات کششی و گرم کردن بدن قبل از شروع فعالیت‌های ورزشی.
- استفاده از تجهیزات ایمنی: در ورزش‌هایی مانند فوتبال یا دوچرخه‌سواری، از تجهیزات محافظتی استفاده کنید.
- خودداری از حرکات پرخطر یا بلند کردن اجسام سنگین به صورت نادرست
- درمان سریع آسیب‌های قبلی: بازتوانی کامل و درمان آسیب‌های قبلی شانه، برای جلوگیری از ناپایداری مفصل.
پرسش‌های پرتکرار درباره دررفتگی کتف
آیا دررفتگی کتف خودبه‌خود جا می‌افتد؟
خیر. هرگز نباید تلاش کنید خودتان یا توسط افراد غیرمتخصص شانه را جا بیندازید. این کار می‌تواند منجر به آسیب جدی به اعصاب، عروق یا سایر بافت‌های اطراف شود. همیشه باید به مراکز درمانی مراجعه کنید.
مدت زمان لازم برای بهبودی چقدر است؟
مدت زمان بهبودی به شدت آسیب، نوع درمان و سن بیمار بستگی دارد. معمولاً ۴ تا ۱۲ هفته طول می‌کشد تا عملکرد طبیعی شانه بازگردد. در موارد جراحی، این مدت ممکن است طولانی‌تر باشد.
آیا احتمال تکرار دررفتگی وجود دارد؟
بله، به‌ویژه در افراد جوان و ورزشکارانی که فعالیت‌های شدیدی دارند، احتمال تکرار وجود دارد. تقویت عضلات شانه و رعایت نکات پیشگیرانه اهمیت زیادی دارد.
آیا بعد از دررفتگی، می‌توان به ورزش ادامه داد؟
پس از بهبودی کامل و با تأیید پزشک و فیزیوتراپیست، می‌توانید به ورزش بازگردید. باید از بازگشت زودهنگام خودداری کرده و تمرینات تقویتی را جدی بگیرید.
جمع‌بندی
دررفتگی کتف یکی از شایع‌ترین آسیب‌های مفصلی است که می‌تواند پیامدهای جدی و طولانی‌مدتی داشته باشد. شناسایی علائم، مراجعه سریع به پزشک، تشخیص صحیح و انتخاب روش درمانی مناسب، نقش مهمی در بهبود کامل بیمار دارد. رعایت توصیه‌های پزشکی، انجام فیزیوتراپی و پیشگیری از عود مجدد، کلید بازگشت به زندگی عادی و فعال است.
در صورت مشاهده هر یک از علائم هشداردهنده یا بروز آسیب، بدون تأخیر به پزشک مراجعه کنید و از اقدامات خودسرانه بپرهیزید.
دررفتگی کتف، یکی از شایع‌ترین آسیب‌های مفصلی در اندام فوقانی است که می‌تواند کیفیت زندگی فرد را به شدت تحت تأثیر قرار دهد. این عارضه، به‌ویژه در میان افراد جوان و فعال، ورزشکاران و کسانی که فعالیت‌های فیزیکی سنگین دارند، بیشتر دیده می‌شود. آگاهی از علائم، نحوه تشخیص و روش‌های درمان دررفتگی کتف، نقش مهمی در بهبود و پیشگیری از عوارض ثانویه ایفا می‌کند.
در این مقاله، به بررسی جامع دررفتگی کتف، علائم و نشانه‌های آن، روش‌های تشخیصی، درمان‌های غیرجراحی و جراحی، مراقبت‌های پس از درمان و همچنین پاسخ به پرسش‌های رایج در این زمینه خواهیم پرداخت.
آناتومی کتف
برای درک بهتر دررفتگی کتف، ابتدا باید با ساختار و عملکرد این مفصل آشنا شویم. مفصل شانه (کتف) یکی از پیچیده‌ترین و متحرک‌ترین مفاصل بدن انسان است. این مفصل از سه استخوان اصلی تشکیل شده است:
- استخوان بازو (هومروس)
- کتف (اسکاپولا)
- ترقوه (کلاویکولا)
مفصل شانه یک مفصل گوی و کاسه‌ای (Ball and Socket) است. سر استخوان بازو (گوی) در حفره کم‌عمقی به نام «حفره گلنوئید» روی استخوان کتف (کاسه) قرار دارد. این مفصل توسط مجموعه‌ای از رباط‌ها، تاندون‌ها و عضلات حمایت و تثبیت می‌شود.
همین دامنه حرکتی وسیع، نقطه قوت و در عین حال نقطه ضعف شانه است؛ چراکه این ویژگی، آن را مستعد دررفتگی و آسیب می‌کند.
دررفتگی کتف چیست؟
دررفتگی کتف (Shoulder Dislocation) زمانی رخ می‌دهد که سر استخوان بازو از حفره گلنوئید خارج می‌شود. این عارضه معمولاً در نتیجه ضربه شدید، زمین خوردن، تصادف یا حرکات ناگهانی و غیرطبیعی ایجاد می‌شود. دررفتگی کتف به سه نوع اصلی تقسیم می‌شود:
دررفتگی قدامی (Anterior Dislocation)
شایع‌ترین نوع دررفتگی. در این حالت، سر استخوان بازو به سمت جلو و پایین از حفره گلنوئید خارج می‌شود. بیش از ۹۵٪ موارد را شامل می‌شود.
دررفتگی خلفی (Posterior Dislocation)
کمتر شایع است و معمولاً در اثر ضربه شدید از جلو یا تشنجات عضلانی رخ می‌دهد.
دررفتگی پایین (Inferior Dislocation)
نادر است و معمولاً با آسیب‌های شدید همراه است.
علائم و نشانه‌های دررفتگی کتف
دررفتگی کتف معمولاً با مجموعه‌ای از علائم و نشانه‌های مشخص همراه است. آگاهی از این علائم کمک می‌کند تا فرد بتواند به موقع به پزشک مراجعه کند و از عوارض بعدی پیشگیری نماید.
علائم شایع
- درد شدید و ناگهانی: بلافاصله پس از آسیب، درد شدیدی در ناحیه شانه احساس می‌شود.
- تغییر شکل ظاهری شانه: شانه آسیب‌دیده حالت طبیعی خود را از دست می‌دهد و ممکن است به صورت صاف یا فرو رفته دیده شود.
- کاهش دامنه حرکتی: فرد قادر به حرکت دادن شانه یا بازوی خود نیست یا با درد شدید مواجه می‌شود.
- تورم و کبودی: ممکن است در اطراف شانه تورم و کبودی ظاهر شود.
- حس گزگز یا بی‌حسی: به دلیل آسیب به اعصاب اطراف مفصل، بی‌حسی، گزگز یا ضعف عضلانی در بازو و دست رخ می‌دهد.
علائم هشداردهنده
در برخی موارد، علائم زیر می‌توانند نشانه آسیب جدی‌تر باشند و نیاز به مراقبت پزشکی فوری دارند:
- درد شدید و غیرقابل تحمل
- خونریزی یا تغییر رنگ شدید پوست
- ناتوانی کامل در حرکت دادن بازو
- تغییر شکل واضح و بدشکلی شانه
علل و عوامل خطر
علل شایع
- ضربه مستقیم: مانند تصادف، افتادن روی دست باز، یا ضربه در حین ورزش.
- حرکات ناگهانی و شدید: پرتاب اجسام سنگین، بلند کردن وزنه یا حرکت ناگهانی بازو.
- ضعف یا شلی رباط‌ها و عضلات: برخی افراد به‌طور ژنتیکی رباط‌های شل‌تری دارند که باعث افزایش خطر دررفتگی می‌شود.
عوامل خطر
- ورزشکاران رشته‌های پرتحرک (فوتبال، بسکتبال، والیبال، کشتی، ژیمناستیک و…)
- سابقه آسیب یا دررفتگی قبلی
- شرایط پزشکی خاص (مانند تشنج یا بیماری‌های بافت همبند)
- سن جوان (به دلیل تحرک بالاتر و قدرت عضلانی بیشتر)
روش‌های تشخیص دررفتگی کتف
معاینه بالینی
پزشک ابتدا با گرفتن شرح حال دقیق، وضعیت عمومی بیمار، نحوه وقوع آسیب و علائم را بررسی می‌کند. سپس با معاینه فیزیکی، به دنبال تغییر شکل، تورم، حساسیت به لمس، دامنه حرکتی و علائم عصبی می‌گردد.
تصویربرداری پزشکی
برای تأیید تشخیص و بررسی وجود آسیب‌های همراه (مانند شکستگی یا آسیب به رباط‌ها) معمولاً از روش‌های زیر استفاده می‌شود:
- رادیوگرافی (X-ray): جهت بررسی محل قرارگیری استخوان‌ها و رد شکستگی.
- MRI (تصویربرداری تشدید مغناطیسی): برای ارزیابی آسیب به بافت‌های نرم مانند رباط‌ها، تاندون‌ها و غضروف.
- سی‌تی اسکن: در موارد خاص برای بررسی جزئیات بیشتر استخوانی.
درمان دررفتگی کتف
درمان دررفتگی کتف به نوع، شدت آسیب، سن بیمار و وجود آسیب‌های همراه بستگی دارد. به‌طور کلی، درمان به دو دسته غیرجراحی و جراحی تقسیم می‌شود.
درمان غیرجراحی
۱. جااندازی بسته (Closed Reduction)
اولین و مهم‌ترین اقدام، بازگرداندن سر استخوان بازو به محل اصلی خود است که معمولاً توسط پزشک و با استفاده از تکنیک‌های خاص انجام می‌شود. این کار باید با دقت و پس از تزریق داروی مسکن یا بی‌حسی انجام گیرد تا از آسیب بیشتر به بافت‌های اطراف جلوگیری شود.
۲. بی‌حرکت‌سازی (Immobilization)
پس از جااندازی، بازو و شانه به مدت ۲ تا ۶ هفته با استفاده از آویز (اسلینگ) یا بانداژ بی‌حرکت می‌شود تا بافت‌های آسیب‌دیده بهبود یابند.
۳. دارو درمانی
برای کنترل درد و التهاب، داروهای مسکن (مانند استامینوفن یا بروفن) و در صورت نیاز داروهای ضدالتهاب تجویز می‌شود.
۴. فیزیوتراپی و توانبخشی
پس از کاهش درد و تورم، برنامه‌های فیزیوتراپی برای بازیابی دامنه حرکتی، تقویت عضلات شانه و پیشگیری از دررفتگی مجدد آغاز می‌شود. تمرینات کششی، تقویتی و تعادلی زیر نظر فیزیوتراپیست انجام می‌شود.
درمان جراحی
در برخی موارد، به ویژه در صورت آسیب شدید به رباط‌ها، شکستگی همراه، یا تکرار مکرر دررفتگی (دررفتگی مزمن)، جراحی توصیه می‌شود. هدف جراحی، ترمیم ساختارهای آسیب‌دیده و افزایش پایداری مفصل شانه است.
انواع جراحی
- ترمیم رباط‌ها و کپسول مفصلی
- بازسازی لابروم (حاشیه غضروفی گلنوئید)
- جراحی آرتروسکوپی (کم‌تهاجمی) یا باز
پس از جراحی، دوره توانبخشی و فیزیوتراپی اهمیت زیادی دارد تا بازگشت عملکرد طبیعی مفصل تضمین شود.
مراقبت‌های بعد از درمان
توصیه‌های عمومی
- استراحت کافی: در هفته‌های ابتدایی باید از فعالیت‌های سنگین و حرکات ناگهانی شانه خودداری شود.
- استفاده از اسلینگ یا بانداژ: طبق توصیه پزشک، تا زمان لازم باید از اسلینگ استفاده شود.
- یخ‌درمانی: برای کاهش تورم و درد، می‌توان از کمپرس سرد استفاده کرد.
- داروهای تجویزی: داروها را طبق دستور پزشک مصرف کنید.
- شروع تدریجی فیزیوتراپی: پس از کاهش درد، با دستور پزشک فیزیوتراپی را آغاز کنید.
هشدارها
- در صورت بروز علائم غیرعادی (مانند درد شدید، تب، قرمزی، بی‌حسی یا ضعف ناگهانی)، فوراً به پزشک مراجعه کنید.
- از بازگشت زودهنگام به ورزش یا فعالیت‌های سنگین خودداری کنید.
عوارض احتمالی دررفتگی کتف
درصورت عدم درمان مناسب یا مراقبت ناکافی، عوارض زیر ممکن است بروز کند:
- دررفتگی مکرر (شانه ناپایدار): شایع‌ترین عارضه، به‌ویژه در افراد جوان و ورزشکار.
- آسیب به اعصاب یا عروق: می‌تواند منجر به بی‌حسی، ضعف یا حتی اختلال گردش خون شود.
- آرتروز شانه: در بلندمدت، به دلیل آسیب به غضروف مفصلی.
- آسیب به تاندون‌های عضله روتاتور کاف یا لابروم: که موجب درد و محدودیت حرکتی می‌شود.
پیشگیری از دررفتگی کتف
اگرچه همه موارد دررفتگی قابل پیشگیری نیستند، اما با رعایت نکات زیر می‌توان خطر آن را کاهش داد:
- تقویت عضلات اطراف شانه: تمرینات منظم کششی و قدرتی برای عضلات شانه و پشتی.
- گرم کردن مناسب قبل از ورزش: انجام حرکات کششی و گرم کردن بدن قبل از شروع فعالیت‌های ورزشی.
- استفاده از تجهیزات ایمنی: در ورزش‌هایی مانند فوتبال یا دوچرخه‌سواری، از تجهیزات محافظتی استفاده کنید.
- خودداری از حرکات پرخطر یا بلند کردن اجسام سنگین به صورت نادرست
- درمان سریع آسیب‌های قبلی: بازتوانی کامل و درمان آسیب‌های قبلی شانه، برای جلوگیری از ناپایداری مفصل.
پرسش‌های پرتکرار درباره دررفتگی کتف
آیا دررفتگی کتف خودبه‌خود جا می‌افتد؟
خیر. هرگز نباید تلاش کنید خودتان یا توسط افراد غیرمتخصص شانه را جا بیندازید. این کار می‌تواند منجر به آسیب جدی به اعصاب، عروق یا سایر بافت‌های اطراف شود. همیشه باید به مراکز درمانی مراجعه کنید.
مدت زمان لازم برای بهبودی چقدر است؟
مدت زمان بهبودی به شدت آسیب، نوع درمان و سن بیمار بستگی دارد. معمولاً ۴ تا ۱۲ هفته طول می‌کشد تا عملکرد طبیعی شانه بازگردد. در موارد جراحی، این مدت ممکن است طولانی‌تر باشد.
آیا احتمال تکرار دررفتگی وجود دارد؟
بله، به‌ویژه در افراد جوان و ورزشکارانی که فعالیت‌های شدیدی دارند، احتمال تکرار وجود دارد. تقویت عضلات شانه و رعایت نکات پیشگیرانه اهمیت زیادی دارد.
آیا بعد از دررفتگی، می‌توان به ورزش ادامه داد؟
پس از بهبودی کامل و با تأیید پزشک و فیزیوتراپیست، می‌توانید به ورزش بازگردید. باید از بازگشت زودهنگام خودداری کرده و تمرینات تقویتی را جدی بگیرید.
جمع‌بندی
دررفتگی کتف یکی از شایع‌ترین آسیب‌های مفصلی است که می‌تواند پیامدهای جدی و طولانی‌مدتی داشته باشد. شناسایی علائم، مراجعه سریع به پزشک، تشخیص صحیح و انتخاب روش درمانی مناسب، نقش مهمی در بهبود کامل بیمار دارد. رعایت توصیه‌های پزشکی، انجام فیزیوتراپی و پیشگیری از عود مجدد، کلید بازگشت به زندگی عادی و فعال است.
در صورت مشاهده هر یک از علائم هشداردهنده یا بروز آسیب، بدون تأخیر به پزشک مراجعه کنید و از اقدامات خودسرانه بپرهیزید.